Skip to main content

Four wheel drive pick-up rondreis door de wildernis van Alaska en Noord Canada, een geweldig avontuur!

21 juli t/m 19 augustus 2000: De foto’s zijn gescand met het begin tijdperk van de scanner en laten dus qua kwaliteit wel eens te wensen over. Wellicht een reden om nog eens terug te gaan met de fototechnieken van vandaag!! Zou zeker betere plaatjes opleveren. Verhaal is zoals ik het in 2000 heb geschreven op een kleine Psion handhelt. Veel plezier! Van deze reis is ook nog een prachtige video (later DVD) beschikbaar!

21 juli: Vanuit Bergeijk naar Schiphol. Op schiphol aangekomen maar meteen ingechecked, blij dat we zo vroeg zijn want het is hier vreselijk druk!! Daarna wat gegeten met Pa & Ma van Empel en op het platform nog wat vliegtuigen gekeken en het begin van onze videofilm gemaakt. 14.35 zou dan ons vliegtuig vertrekken, wij zaten natuurlijk al ruimschoots op tijd klaar, de vlieghelden, maar door een “technical problem” werd de vlucht iets uitgesteld, hebben wij weer. Ongeveer een uur later was het dan zover we stonden op de startbaan!!! Er was
iets met de zuurstoftanks niet in orde vertelde de piloot.
Ondanks dat we in de midden pad zaten van deze North West Airlines Boeing 737, zaten we niet slecht en we kwamen op deze vlucht niets te kort. Vanuit een van de ramen van de nooduitgangen, mooie uitzichten over Groenland en Canada gezien. Na een kleine tien uur kwamen we aan in Seattle (daar was het +/- 27°C), daar moesten we behoorlijk haasten want die aansluiting was al krap, maar na die vertraging in Amsterdam helemaal natuurlijk. De U.S. Douane maakt dus ook niet bepaald makkelijk als je haast hebt, je bent daar zo nog niet binnen. Die koffers moesten ook nog van de band gehaald worden, want op schiphol hadden ze ons verteld dat dit niet automatisch kon verlopen (???), terwijl andere Nederlanders niet naar de band van de koffers waren geweest (??!!). Toen met een shuttle bus naar een ander platform, wat een Airpoort. Op het nippertje hadden we onze vlucht naar Alaska – Anchorage gehaald, met Alaska Airlines, waar we ondanks onze late aankomst toch mooi langs het raam zaten!!! Weer prachtige uitzichten over Canada. Na weer drie uur te hebben gevlogen, eindelijk in Anchorage. Het vliegen was dus veel meegevallen en we hadden absoluut geen honger. Op Anchorage – Airpoort meteen onze vluchten voor de terug weg (duurt lekker nog vier weken) bevestigd en meteen wat stoelen gereserveerd, want dat is dus wel aan te bevelen om van te voren stoelen te reserveren. Taxi naar onze Bed & Breakfast (Earth B&B) genomen, waar we door Margriet v.d. Laake al werden begroet, het is hier nu ongeveer 21.00 uur en nog steeds vrijdag (21 July), met de tien uur tijdsverschil is het in Nederland nu ongeveer 07.00 uur op zaterdagochtend. Daarna maar meteen naar bed, want zo’n reisje gaat niet in de koude kleren zitten. Welterusten.

22 juli: 06.30 uur wakker, gedouched en lekker ontbijt gehad. Tijdens ontbijt wat met enkele vissers uit Frankrijk zitten te lullen en Bill (de man van Margriet) wat informatie over Alaska gevragen, Bill was een heftige gast. Car Rental gebeld, want die komen ons hier oppikken. Afscheid genomen en belooft dat we over vier weken nog op de koffie komen met onze verhalen, want we slapen onze laatste nacht niet hier zoals we hadden verwacht, maar Margriet zat dan vol en had ons bij een andere goede B&B (Inlet B&B) ondergebracht. Bij aankomst bij Car Rental werd door ons gesignaleerd dat onze koffers in een Pick-up Camper werden geladen, waarop ik zei “zal wel een foutje zijn”, totdat de eigenaar ons uit kwam leggen dat de voor ons bedoelde Ford Explorer (4×4), vorige week flink was gecrashed en dat we onder dezelfde condities (onbeperkte kilometers en dezelfde prijs) deze Pick-up Camper mochten hebben, waarover wij niet moeilijk deden!!!! Dus niet camperen maar lekker in dit bakje slapen. Deze vervanger was ook een Ford F-150, met Airco (hebben we die hier nodig??), Cruise Control, Automaat en electrische ramen, gloedje nieuw (+/- 2000 km op de teller), met andere woorden een zeer heftige bak, hier redden we het wel vier weken mee. Dus eerst even inkopen doen, dat tikt lekker aan ($250,- te weten dat $1,- ongeveer fl.2,40 is). Toen kon
ons avontuur beginnen.
De auto was even wennen en alles staat hier in mijlen aangegeven (1 mijl is ongeveer 1,7 kilometer). Anchorage verlaten in zuidelijke richting. Onze eerste maaltijd in de Pick-up klaargemaakt, maccaroni met gehakt en champignons!! Meteenonze conclusie over het “drinkwater” getrokken, dit is puur chloor, dus bij het eerste volgende “gasstation” (tankstation) meteen flessen water gekocht. Naar aanleiding van het zien van diverse “Bear Aware” borden, ook maar meteen een setje Bear Bells gekocht, dat zijn twee bellen die je aan rugzak kunt bevestigen tijdens wandelingen, dan horen de beren je al aankomen!! Crow Creek Mine bezocht, een oude goudmijn uit 1898, dit oude familiebedrijf is nu opengesteld voor toeristen, en dat zijn wij nu toch ook. Portage Glacier bezocht, jammer van de bewolking en de regen, zodat we de gletsjer niet goed konden zien, maar in Alaska zijn gletsjers genoeg!!! In het Visitor Center vast een CD met Alaska National Park geluiden gekocht, leuk voor achtergrond van de toekomstige videoband(en). Daarna nog een stuk richting Homer gereden en onze Pick-up op een gratis “campground” neer gepland. Hier was alleen een WC aanwezig, maar in deze prachtige omgeving, gelegen aan een mooi Lake (meer) hebben deze twee echt niet meer nodig. Dus onze eerste dag is ondanks het tijdverschil van tien uur (beide niet veel last van gehad) goed verlopen. Na wat napraten onze eerste “Pick-up Alaska Night” ingegaan.

23 juli: Na wat filmwerk en ontbijt kwam het eerste “Wild-Life” op bezoek bij ons een “Red Squirrel” (eekhoorn), deze was overigens niet bang want hij/zij kwam bijna uit mijn hand eten. Na het tanken en de watertank (dit water wordt gebruikt voor de afwas en voor ons
eigen op te frissen, maar dus niet voor consumptie) weer bij te hebben gevuld, maar meteen ergens een Cake gekocht voor bij de koffie.
In Kenai het strand geweest, waar honderden vissers met schepnetten vis uit de zee stonden te vangen!!! (mooi gezicht). Kenai, was een mooi plaatsje. Daarna onze weg (lang zonder enige beleving) vervolgd richting Homer. Nabij Homer een prachtige foto/film stop gemaakt aan de Kachemak Bay met een geweldig uitzicht over de Kenai Mountains. Door Homer via een betonnen strook, die zeven kilometer de baai insteekt, naar Homer-Spit gereden. Wat gebeurd hier allemaal!! Het is hier druk, veel toerisme, maar geweldig om dit typische plaatsje te bezoeken. De visvangst van Homer-Spit werd net binnengehaald, wat een grote joekels die Halibuts!! Na wat de toerist te hebben uitgehangen, dit leuke plaatsje weer verlaten en dus weer over dezelfde lange weg terug gereden (“Er zijn meerdere wegen die naar Rome leiden”, maar er is maar èèn weg die naar Homer-Spit leidt!!!). Onderweg nog een mooie stop gemaakt bij een orthodoxe kerkje in Ninilchik. Het inmiddels aardig warm geworden, we hebben de Airco in de auto al aan staan (???), en lopen allebei in de korte box (???). We zijn toch echt in Alaska!!! Aangekomen in Soldotna (het zuiden is niet zo verlaten, als we hadden verwacht), bij een Visitor Center meteen onze Kenai Fjord Tour vanuit Seward, voor Dinsdag (25 July) gereserveerd, lang leve de Credit Card (deze kaart is nu al heilig hier). Daarna nabij het Visitor Center een “Wild Life Trail” gelopen, helaas nog geen Wild Life, we hopen dat dit zeker nog gaat komen. Op zoek naar een camping met douchegelegenheid, want dat is inmiddels ook alweer twee dagen geleden dat we die een gezien hebben. Na deze één gevonden te hebben, gegeten en dus gedoucht. Mens erger je niet en slapen!!!

24 juli: Weer vroeg uit de veren (06.15 uur), ontbijt, wassen en weer op pad. Via een “gravel road” (onverharde weg) door het Kenai National Park. In een klein stroompje een gigantische hoeveelheid zalmen gesignaleerd, uiteraard weer het een en ander vastgelegd. We willen een wandeling maken naar het Skilak Lake toe, op de parkeerplaats waar de wandeling begon nog met een Amerikaan (ex Alaskaan) staan te praten, toffe gast. Ons valt op dat bijna iedereen, die de omgeving kent een jachtgeweer bij zich heeft tijdens wandelingen, dit is volgen die “toffe gast” toch vanwege het gevaar voor beren (Bears). We besluiten toch te gaan, die “toffe gast” komt toch nog achter ons aan, met een jachtgeweer!! Wij zijn niet bang, of toch wel een beetje??? We hebben in ieder geval onze Bear Bells aan de rugzak hangen. Helaas weer geen Wild Life succes (m.u.v. de zalmen), ook niet tijdens de rest van onze tocht door het Kenai National Park, zitten hier dan toch niet zoveel wilde beesten??? Onze tocht richting Seward vervolgd. Eerst een bezoek aan Exit Glacier gebracht, deze bevindt zich net iets buiten Seward. Deze prachtige en goed bereikbare gletsjer uiteraard weer op diverse plaatsen vastgelegd voor het naslagwerk voor later. We brengen nog even een bezoekje aan IdidaRide Sled Dog Tours, ze organiseren daar tochten in slede getrokken door sledehonden, vandaag wordt dit niets meer dus we maken een reservering voor overmorgen (09.00 uur) want morgen hebben we de Kenai Fjords Tour. Daarna een bezoekje gebracht aan Seward, en meteen even wat informatie (over het vertrek e.d.) ingewonnen bij Kenai Fjord Tours. Daarna meteen even naar de visvangst van Seward gekeken, die werd net binnengehaald. Seward is een mooi plaatsje gelegen aan de Kenai Fjords, ook hier is het weer behoorlijk toeristisch, wij zelf verwachten over enkele dagen, als we richting het noorden reizen, dat we wat meer in de “middle of nowhere” terecht komen, we zien wel. Daarna op zoek naar een slaapplaats, we rijden inmiddels weer richting de Exit Glacier, dit is een rustige weg met diverse inhammen, waar je goed kunt overnachten. En plotseling, in zo’n inham, daar zit gewoon een “Black Bear” (zwarte beer), maar die vlucht na het stoppen van ons voertuig snel de bossen in. YES, er zitten hier dus echt beren!!! We besluiten in deze inham te overnachten, misschien komt hij/zij terug?? We leggen wat brood met jam neer en zetten een bekertje zoet neer (beren komen op zoetigheid af), mag eigenlijk wel niet, maar wij zien toch ook niet elke dag beren in het wild. Vlug even gegeten (trekkers voedsel pakket klaargemaakt), en de avond rustig voor in de auto doorgebracht. Helaas weer niets, maar het was wel spannend. Dus met de videocamera naar bed, want we moeten morgen op tijd uit bed vanwege onze Kenai Fjord Tour (Tijdsduur van die tocht negen en een half uur!!).

25 juli: 05.00 uur wakker en…. Die zwarte beer zit langs de camper, dit is echt niet te geloven, dus meteen mijn slaapgenoot, de videocamera gepakt, Prachtig!! De beer vertrekt weer, dus wij gaan ons klaarmaken voor een dagje zee. We worden met een bus op een P-plaats net buiten het centrumpje van Seward opgehaald, we kunnen hier ons vehicle achter laten. Daar gaan we dan, op zoek naar het leven in en langs de Kenai Fjords. De omgeving is hier onbeschrijfelijk mooi, het weer is weer goed, geen bewolking, maar op zee is het toch ijskoud (t-shirt/fleecetrui/gore-tex jas/muts/handschoenen is geen overbodige luxe). We beginnen met een prachtige “Bald Eagle” (zee arend), daarna twee rustig liggende “Sea Otters” (zee otters), mooi!! Na diverse prachtige uitzichten van o.a. Bear Glacier te hebben vastgelegd verteld onze schipper dat er een familie Orca’s in zicht is, wij staan op scherp. We komen nader, dit echt ongelooflijk mooi, die beesten zo met z’n allen rond de boot zwemmend. Het is moeilijk vast te leggen op foto en film ook vanwege het schommelen van de boot, maar dat is op
zich niet zo erg, dit moet je beleven!!!
We gaan weer verder, eerst even wat koffie halen, het eten en drinken tijdens deze tocht is de gehele dag gratis, mag ook wel voor $139,- p.p. Verder op drijft plotseling een “Humpback Whale” (walvissoort) in het water, die zijn eigen niet
echt druk maakt over onze komst!!
De dag is nu al geslaagd, en we zijn nog maar even weg. We varen naar een rotsformatie toe, daar leven “Sea Lions” (zeeleeuwen) en “Seals” (zeehondjes), op deze rotsen zitten ook vreselijk veel vogels, waaronder de door ons zo geliefde “Puffins” (papegaaiduikers), na deze beleving (het dolfenarium in Harderwijk is echt een lachertje), gaan we weer verder. We varen tussen de “Puffins” en we zien ook nog enkele “Bald Eagles” zitten. We hebben weer een koffie pauze ingelast, maar plotseling, weer een andere Orca familie in zicht. Deze zijn nog beter te bekijken als de eerste familie, hiervan kunnen we enkele mooie videobeelden maken!!! Woorden schieten hier aan te kort, dit is echt geweldig!! Lunch time!! We gaan op zoek naar de Northwestern Galcier, wat een onbesnut heftig mooi gebied is dit hier. Aan de voet van de gletsjer aangekomen, waar ook nog enkele zeekanoërs in het water drijven, zet de schipper het geluid van motoren af. Zodra deze gletsjers afbrokkelen en scheuren, want deze gletsjers zijn behoorlijk in beweging, dan is het net of het kei hard onweerd, dit is echt grootscheeps natuur geweld. Het is hier overigens wel lekker koud aan de voet van zo’n gletsjer, de ijsblokken drijven hier in het water. We gaan het onweer bij heldere hemel (prachtige foto’s) verlaten. We komen even later aan bij enkele prachtige watervallen, waarna we weer vele “Puffins” en andere heftige vogelsoorten bezig zien met hun dagelijkse gang van zaken. We gaan weer terug richting Seward, onderweg zien we nog een “Humpback Whale” die een prachtige zweefduik maakt en zijn staart enkele keren mooi laat zien. Op de terugweg drijven we nog even langs het “Three Hole Point” (rotsformatie) af en zo gaan we weer terug naar Seward. Wij zijn nu best wel gesloopt, maar we hebben een geweldige dag gehad, dit behoorde achteraf gezien zeker tot de hoogte punten van onze Alaska reis. Na deze tour van negen en een half uur, weer even de visvangst van Seward bekeken, er hingen “Halibuts” bij die ze met twee man op moesten tillen!! We eten in Seward een hamburger met friet, dit gaat er nu wel in. Op dit hamburger keetje zijn ze in Postel jaloers!! We gaan weer terug naar onze zwarte beer slaapplaats, maar we ’s avonds niet veel meer, we zijn gesloopt en gaan op tijd naar bed en vallen als een blok in slaap.

26 juli: Geen beer deze keer, dus ontbijt en op naar de gereserveerde honden slede toer. We kregen eerst uitleg over de honden en hoe alles in z’n werk ging, daarna begon de slede toer, maar die was helaas weer zo voorbij, we hadden gedacht dat dit iets langer zou
duren!!
Daarna kregen we uitleg over hoe die hondenslede wedstrijden in de winter in z’n werk gingen, en hoe de honden werden verzorgd tijdens zo’n wedstrijd. Toen mochten we even bij de puppies verblijven. Nog even Seward in en daar bij een internet zaak even ons eerste e-mailtje naar huis gestuurd.Toen gingen we het zuiden verlaten, we gaan terug naar Anchorage. Inmiddels knippert er van alles op het dashboard, maar nog geen “gasstation”, we stoppen bij een klein visitor center nabij “Portage Glacier”, nog tien mijl (+/- 17 Kilometer), naar
de volgende pomp, ik hoop dat we dit halen!!!
Zo niet ga ik zelf lopend benzine halen is er afgesproken (lees opgelegd door partner). Gelukkig is het weer goed weer. We halen het net, dus de volgende keer niet meer eigenwijs doen en tanken als je kunt tanken. Bij aankomst in Anchorage eerst nog een vogelbroedplaats bezocht, maar dat was niet veel soeps. Daarna snel door Anchorage getrokken, we hebben echt geen zin in een stad nu!! We komen hier de laatste dag nog wel. In de buurt van Palmer een camping genomen, want er moest gedoucht worden. Dus na twee dagen douchen, lekker!! Hier is ook een “Laundry” (wasserrette), dus we wassen maar meteen wat kleren uit. Alles te drogen gehangen in een boom naast de Pick-up en lekker buiten gegeten, wat een weer!! We hebben de Fam. van Empel gebeld, vanuit de camping, ze hebben onze mail ontvangen en waren blij iets te horen van de andere kant van de wereld. Wij wandelen een keer rond en gaan daarna onze vakantie spelletjes (kaarten + mens erger je niet) spelen en dan weer slapen. See you tomorrow!!

27 juli: Na het ontbijt naar het Visitor Center gelegen naast het “RV Park”, en daar gelijk een tocht door het Denali National Park geregeld voor morgen, we moeten hier met de bus in want je mag dit park niet in met eigen vervoer. De weg gevraagd naar het
begin van de Hatcher Pass, een alternatieve route richting Denali, ze leggen ons uit waar te starten, maar vertellen ons dat de weg daar zeer slecht is, wij gaan toch!!!
Dus nog even tanken (want dat doen we voortaan op tijd!!), en de Hatcher Pass op. Zeer mooie route,
behoorlijk hoog, we rijden tussen de sneeuw door en zien diverse “Arctric Ground Squirrel” rond bazuinen!!
We zien nog enkele prachtige dammen gebouwd door “Beavers” (bevers), dit zijn mooie bouwwerken, helaas zien we zo geen bevers in het water, jammer. Aan het einde van Hatcher Pass, maken we lekker maccaroni klaar met saus, we hebben toch maccaroni genoeg want in de steden hier is alles typisch Amerikaans, en zit alles in Mega verpakkingen, dus die maccaroni zit per 3 Kilogram verpakt!!! Daarna zeer lange weg naar Denali gereden, het weer is momenteel niet zo best, koud en regelmatig regen, maar wij hebben IJsland training gehad dus voor ons stelt dit niet veel voor. Nabij de ingang van het Denali National Park nog even getankt, we nemen hier een kop “koffie”, die we meteen dumpen, slootwater!! Bij Denali Park Entrance, kaartjes voor de bustrip naar Wonder Lake opgehaald, en nog even een film gekeken over het Park. Daarna “RV Park” (camping voor campers) genomen, want in het wild camperen nabij het park is niet toegestaan, en we moeten toch een beetje in de buurt van de Park ingang blijven want de bus vertrekt morgenvroeg om (05.15 uur!!!!). Dus gegeten, spullen voor morgen klaar gemaakt en in cafeetje ons eerste potje bier gedronken, daarna op tijd naar bed want de nacht is kort!

28 juli: Om 04.00 uur uit bed (we hebben vakantie!!), vlug “bever” ontbijtje, wat eten en drinken mee voor de gehele dag en op naar Denali Park. Vertrek bus om 05.15 uur, we hebben een leuke buschauffeur. De chauffeur legt eerst even wat regels uit en iedereen moet even vertellen uit welk land hij of zij vandaan komt, de chauffeur vindt het leuk om met een internationaal gezelschap te rijden. We zijn dus weg voor een trip door Denali van elf uur!!! De bus zit gelukkig maar half vol (wat wil je op dit tijdstip), maar we kunnen zo aan alle kanten alles goed zien en eventueel fotograferen en filmen. Het is nog koud en we zijn nog maar net weg en het begint te sneeuwen!!! De chauffeur verteld als iemand vanuit de bus iets ziet (Wild Life en/of een mooie fotostop) hoef je alleen maar het woord STOP te roepen en de chauffeur zal zo snel mogelijk proberen te stoppen. We rijden al een twintig minuten door het park en plotseling staat er een “Moose” in een vijvertje langs de weg, maar door de hevige sneeuwval kunnen we hem niet echt goed zien. We hopen dat het weer nog iets beter wordt, maar ze hebben niet veel goeds voor vandaag voorspeld. Even later op een bruggetje zien we een prachtige “Red Fox” (rode vos) lopen, die even nieuwsgierig komt kijken, die beesten hier hebben toch niets te vrezen. De sneeuwval is inmiddels gestopt en we zijn al diverse malen gestopt voor prachtige foto’s. Langs een rivier zien we een “Moose” liggen, volgens de chauffeur ligt hij daar al enkele dagen, want hij schijnt aangevallen te zijn geweest (wolven??). We rijden door het prachtige Denali Park en het weer is intussen behoorlijk opgeklaard, zo nu en dan schijnt de zon, wat prachtige panorama’s oplevert, vooral ook omdat het vanmorgen al behoorlijk heeft gesneeuwd. STOP, er wordt een moeder “Grizzly Bear” met twee “Cups” (kleintjes) gesignaleerd, helaas is de afstand iets te groot om dit goed vast te leggen. We zien diverse roofvogels, waaronder de zeer mooie “Golden Eagle”. Op afstand kunnen we Mount McKinley zien liggen, deze is met zijn hoogte van 6194 meter de hoogste berg van Noord-Amerika, helaas is het bovenste gedeelte van de top nog omringd door wolken, maar het weer is al een stuk beter, maar het is wel behoorlijk koud in het Park. Na diverse stops voor eten en drinken, komen we aan bij het Mt. McKinley Visitor Center, we stoppen hier een half uur en kunnen hier de berg goed zien. We gaan weer verder naar Wonder Lake onze eindbestemming. We zien nog diverse “Caribou’s” en “Dall Sheeps” onderweg, hoewel deze schapen zich in de zomer op grote hoogte bevinden, kunnen we ze toch redelijk goed zien. Aangekomen bij het Wonder Lake, staat er weer een pauze op het programma, maar gezien de hoeveelheid muggen aldaar, zitten wij weer snel in de bus. We zitten inmiddels alweer in ons t-shirt, voor de weg terug, we gaan nu over dezelfde weg weer vijf en een half uur terug. Ramen weer dicht want we gaan weer vertrekken, er zitten van die klapraampjes in de bus, want zodra we iets zien klappen we die snel naar beneden. STOP, er staat een prachtige Grizzly vlak langs de weg, hij is wat besjes en bladeren aan het eten en vindt het prima dat wij even stoppen, prachtig zo dicht bij zo’n beer die daar gewoon leeft en ons aankijkt met een blik van “o, jullie zijn bij mij op bezoek”. We leggen natuurlijk het een en anders vast op de gevoelige plaat. Mooi, we gaan weer verder, houdou beertje. Twee andere Nederlanders roepen weer meteen STOP, zij kunnen niet genoeg krijgen van de beer. Vervolgens zien we nog
enkele Caribou’s rond wandelen door dit prachtige Denali Park.
Enkele miles verder zien we, op afstand, weer een mooie Grizzly wandelen, deze is wat lichter van kleur, volgens onze chauffeur is dit de zomer kleur van een Grizzly beer. Weer zien we enkele Caribou’s en plotseling zien we nog een paar Moose langs een rivier de bossen in schieten, maar zodra de chauffeur weer wil gaan rijden wordt er meteen STOP geroepen “a big one” zegt iemand, en ja hoor, deze Moose is echt groot met een gigantisch gewei op zijn hoofd, prachtig (zo’n mooie zullen we nadien dus niet meer zien). En zo komt er een eind aan een mooie, prachtige en geweldige, maar ook vermoeiende dag. Dus buiten het park eerst wat happen, friet met hamburger en kip-sticks, lekker!! Nog een klein stukje gereden en Pick-up op een P-plaats langs de weg richting Fairbanks geparkeerd en lekker geslapen.

29 juli: Na een lekker ontbijt (eten is altijd lekker, vooral op vakantie) onze weg richting Fairbanks vervolgt. In het mooie plaatsje Nenada een foto stop gemaakt, daar staat een driepoot van hout, een exemplaar uit de jaren ’70, deze driepoot wordt gebruikt in de winter en enkele centimeters diep en het ijs van de Tanada rivier verankerd, zodra het ijs breekt en de driepoot valt dan stopt een op de oever aangesloten klok. Op dit bewuste tijdstip worden weddenschappen afgesloten. Verder zien we hier nog enkele zeer oude houten huisjes en een oud houten transport bootje. Na het bereiken van Fairbanks, even gewinkeld en getankt, daarna eerst koffie met zeer vette chocolade, die we enkele dagen later nog in de Pick-up hadden liggen, vet, vet en nog eens vet!!! We verlaten Fairbanks even om naar het nabij gelegen plaatsje North Pole te rijden. Hier gaan we het Santa Claus House bezoeken, en dit is de moeite waard, het huis is prachtig beschilderd aan de buiten zijde en er staan twee grote kerstmannen buiten. Dus maar even naar binnen, nog nooit zoveel souvenirs en kerstartikelen bij elkaar gezien!! Wij dus ook nog een aandenken gekocht, en even op de foto / video met de “echte” Santa Claus, yoho yoho yoho and a mery, mery christmas. We laten ons eigen nog even inschrijven op Santa’s good list, zodat we kerst een kaartje van de kerstman krijgen, die we ook netjes gehad hebben!! Daarna eten op een bankje (geloof het of niet, weer in de korte broek en t-shirt) en op naar de Chena Hot Springs. Via Fairbanks de Chena Road op, dit is echt Moose gebied, en we zijn goed en wel onderweg en op afstand zagen we inderdaad een Moose, Pick-up langs de kant en fotograferen. Bezoek aan Chena Hot Springs, wat helaas niet veel voor stelde, wij zijn de geisers op IJsland gewend, maar de reuk hier was ongeveer hetzelfde (Rotte eieren). Maar goed, op de weg terug eer Moose gezien, en drie Lama’s (wij wisten niet dat die hier leefde, maar het schijnt dat die geïmporteerd zijn. Daarna de Pick-up op een mooi plaatsje langs de Chena rivier geplaatst, weer geen douche, dan maar het ijskoude water (+/- 3 °C) als douche gebruiken. Na de “douche” even lekker langs de rivier liggen zonnen (we zijn nog steeds in Alaska!!). Lekker eten klaar gemaakt en langs de rivier een kampvuur gesticht en lekker warm aan het kampvuur zitten te genieten, vakantie man gezellig hè!! Slapen!!

30 juli: Na het ontbijt even wassen en opfrissen in de koude rivier (je bent zo wel meteen wakker), we gaan weer een slaapplaats verlaten. We rijden weer goed en wel op de Chena Road, steekt er plotseling een Moose vlak voor onze Pick-up de weg over, even opletten dus!! De Moose ging in een meertje langs de weg even ontbijten, wat wij dus weer even rustig konden vastleggen. We bezoeken een Visitor Point van de Alaska Pipe Line, dit is een olieleiding die dwars door Alaska heen is gelegd, van Hudson Bay naar Valdez. We komen hier nog wel op terug als we de Terminal in Valdez gaan bezoeken. We gaan de Dalton Highway opsporen richting de Arctic Circle, maar eerst nog even een koffie met gebak stop bij een truckers cafe, wij kunnen goed eten maar deze onbesnutte grote stukken gebak kunnen wij dus echt niet op. We besluiten hier morgen terug te komen voor de lekker uitziende uitsmijters, na het tanken is het vertrek naar de Dalton Highway. Deze weg is een zeeeeeer lange onverharde en slechte weg, we gaan nu echt de bewoonde wereld verlaten, met mooie vergezichten over de Alaska Pipe Line. Honderden kilometers (!!!) geen huizen, mensen en andere kenmerken van enige levende wezens te bekennen. We komen aan bij de gigantische Yukon River, waar een klein Visitor Center is en waar we weer wat fuel kunnen loaden. We gaan weer verder en we
zien weer gigantische uitgestrekte onbewoonde vlakte, dit gehele gebied is van september tot en met mei niet bereikbaar vanwege de extreme weersomstandigheden aldaar.
Het loont de moeite want we staan laat in de middag, in onze korte broek dus bij de Arctic Circle, vanaf
hier begint officiëel het Noordpool gebied.
Het is twee jaar geleden toen we in Noorwegen ook het poolgebied inreden, dus met andere woorden “we did it again”. Uiteraard worden hier weer de nodige foto’s en filmshots gemaakt, er zijn nog enkele motorrijders aanwezig
daar, dus er worden de nodige belachelijke foto’s voor dit beroemde bord gemaakt en iedereen ziet er gelukkig uit door het bereiken van dit punt.
We rijden nog enkele miles terug en slaan ons kamp op bij Fish Creek, langs de Dalton Highway. We maken eten klaar, spelen nog wat “mens erger je niet” en gaan na een dagje stofhappen op deze Highway maar eens slapen. Eens per twee uur komt er eens een vrachtwagen langs gedenderd, zij zorgen voor materieel en voedsel bij de Terminal van de Alaska Pipe Line in Hudson Bay, dit is het enige verkeer wat hier langs komt, lekker rustig dus!!

31 juli: Na het ontbijt rijden we nog even terug naar de Arctic Circle om ons vuil te dumpen. We gaan weer terug afzakken op de Dalton Highway, we weten wat ons de komende honderden kilometers te wachten staat, want we zijn hier gisteren ook overgereden (meerdere wegen
leiden naar Rome, gaat hier niet op!!).
Op de heen weg had het Wild Life ons in de steek gelaten, maar vandaag begint de dag goed, al snel zien we een mooie Red Fox lopen, daarna stonden er plotseling twee Arctic Ground Squirrels voor de wagen, even remmen dus. Tot overmaat van ramp stond er toen ook nog een mooie zwarte beer langs de kant van de weg, die helemaal geen haast maakte om weg te komen, vonden wij uiteraard geen probleem. Bij de Yukon River weer getankt en een bakkie gedaan, bij een of ander wazig tentje (overigens het enige daar, dus we hadden weinig keus). Na deze zeeeeeer lange Dalton Highway dus, zoals we gisteren hadden besloten, aangelegd bij die truckstop voor een omelet met zes eieren per persoon, het mag duidelijk zijn dat wij weer afgeladen vol zaten, het resterende wordt ons aangeboden om mee te nemen, we doen dit niet, overigens is het in Alaska heel gewoon als je het resterende eten in een eetgelegenheid mee naar huis neemt. Na deze vulling, gaan we weer terug naar Fairbanks, waar we ons lekker hebben ontdaan van ons stof (opgedaan op de Dalton Highway), tevens doen we even onze was in een Laundry & Showers. Tijdens het wachten op de droger, gaan we om hoek even onze e-mail checken en mailen we maar meteen weer even naar huis toe. Daarna nog even naar de supermarkt en de bank, tijdens het tanken wast Helma weer meteen de ramen van de Pick-up, wat na de stofzooi van de afgelopen twee dagen, geen overbodige luxe is. We gaan maar weer eens op zoek naar een rustig gelegen slaapplaats, zien nog net even een Moose langs de weg staan te eten en vinden zo richting Delta Junction een plaatsje, mooi gelegen langs een gletsjer rivier. We eten vanavond alleen maar soep met pudding want onze buiken zitten nog ram vol van die omelets bij die truckstop. We spelen nog enkele spelletjes, we kunnen vanwege de muggen toch niet naar buiten. Wel te rusten!!

1 augustus: Na het ontbijt dus weer op pad. We gaan eerst naar Delta Junction waar we koffie kopen bij een koffiehuisje langs de weg. Daarna bezoeken we het Visitor Center van Delta Junction en tevens het eindpunt van de Alaska Highway (ook wel alcan genoemd omdat deze weg door Alaska en Canada loopt). Voor ons is het echter het beginpunt van de Alaska Highway, wij zijn gewoon tegen de draad in!! We fotograferen en filmen diverse prachtige uitzichten op deze weg. Gelukkig hebben we airco in de auto want het is weer prachtig weer, we maken buiten aan de kant van een Lake (meertje), maccaroni klaar. We rijden verder richting Tok, waar we ook weer even een bezoekje aan het Visitor Center brengen. Na Tok rijden we de Taylor Highway op, richting Canada, deze weg is dus duidelijk niet de beste onverharde
weg, we moeten langzaam rijden en er zijn diverse gevaarlijke bochten en bruggen op deze weg aanwezig, Helma ziet het allemaal niet zo zitten.
We komen onderweg nog een oude goudzoekmachine tegen (Jake Wade Gold Dredge), waar we uiteraard even stoppen voor de nodige plaatjes. We arriveren bij Canadese grens, we krijgen er weer een stempel in ons paspoort bij en we moeten de klok 1 uur vooruit zetten, dit vanwege het tijdsverschil tussen Alaska en Canada. Zodra we Canada binnen rijden zien we meteen een mooie Caribou staan met een prachtig gewei, weer stoppen dus!! Even later loopt er nog een Caribou midden op de weg, die eigenlijk niet goed weet hoe hij voor ons moet vluchten, wij doen dan wel niets, maar goed dat weet hij waarschijnlijk niet.We zoeken in een zijweggetje van de Top of de World Highway, waarop we ons inmiddels bevinden, een slaapplaats. Weer eten, de bekende spelletjes en pitten in Canada!!

2 augustus: Na het ontbijt weer de Top of the World Highway opgezocht, richting Dawson City. We komen daar rond 10.00 uur aan, met de gratis veerdienst moeten we eerst nog even de beroemde Yukon River oversteken. Tijdens het wachten op deze veerdienst zien we nog een prachtige Rode Vos (Red Fox), met twee kleintjes (mooi!!) lopen op afstand. Bij aankomst zien we al snel dat dit een bijzonder plaatsje is, maar eerst tanken en even naar de supermarkt. We hebben geluk dat we midden in het plaatsje nog op de camping kunnen voor een nachtje. We halen eerst even kaartjes voor de show in het Palace Grand Theatre, die om 20.30 uur begint, dan zijn we een ieder geval zeker van onze aanwezigheid daar. We hebben een lekkere lunch in de Pick-up georganiseerd voor ons eigen!! Vanwege het zeer warme weer (bijna 30°C) was Helma niet geheel fit, we houden even rust in de Pick-up. We hebben zeer mooie foto’s en filmmateriaal van het plaatsje gemaakt. Na onze “city tour” hebben we een ijsco gelikt op een bankje voor een ijssalonnetje. We checken nog even onze e-mail en sturen nog wat richting Bergeijk, het was daar overigens niet duur (4 Dollar voor een uur internet). We gaan even eten op de camping en nemen meteen een lekkere douche, wat overigens wel lekker is na zo’n warme dag. Op naar de show, we hebben die kaartjes overigens niet voor niets. We mogen niet filmen tijdens de show, die geheel in traditie van het oude goudzoekersplaatsje is, geen versterkers en microfoons dus!! Puur natuur maar wel zeer heftig, en de lachspieren zijn weer opgerekt. We gaan in een cafeetje, waar diverse afstammelingen van de indianen aanwezig zijn, nog even wat drinken, een lekker koud Canadees biertje gaat er wel in. Op naar de camping, morgen is er weer een dag. Welterusten!!

3 augustus: Na het ontbijt op de camping, waar diverse fietsvakantiegangers hun fiets weer aan het bepakken waren, gaan we net buiten Dawson City nog even een Gold Dredge bezoeken. We verlaten dus Dawson City, waar we mooie herinneringen aan hebben overgehouden. Net buiten Dawson City gaan we bij een verlaten bakkerijtje even vier croisants kopen voor dadelijk bij de koffie. Nee, wij komen echt niets te kort!!! We rijden weer verder op de Klondike Highway, dit is een onbesnut lange weg, waar eigenlijk niet veel te zien is, laat staan dat er tekenen van leven zijn, verlaten gebied dus. We stoppen even bij Moose Creek Lodge, waarvan we hadden gelezen dat dit een pauze waard is. Wat we gelezen hadden bleek waar te zijn, de zeer oud ingerichte Lodge is prachtig om te zien, en rondom de Lodge zijn diverse antieke spullen te bewonderen, wij hebben uiteraard onze fotocamera nog maar eens getest. We drinken daar warme chocolademelk met slagroom en gaan weer verder, op de weg zonder einde. Na enkele uren blijkt er toch wel een einde aan deze weg te komen, je kunt dit je eigen bijna niet voorstellen als je het wegenbeeld van Nederland in ogenschouw neemt. We stoppen bij de “Five Finger Rapids” in de Yukon River, dit zijn vijf gigantische rotsblokken die midden in dit riviertje liggen en behoorlijke opstakels voor de scheepvaart zijn. We gaan vanuit de parkeerplaats, wandelend naar een lager gelegen viewpoint, wat nog een behoorlijk wandeling bleek te zijn. We schieten onze plaatjes en filmen nog wat van dit gebeuren, we moeten vervolgens weer klimmen om onze parkeerplaats weer te bereiken, dit valt zwaar want het is weer een bloedhete dag vandaag. We vervolgen onze weg en parkeren de Pick-up ergens langs een rustig riviertje waar we even lekker op de kussens van de bank van de Pick-up buiten gaan liggen, er zijn gelukkig hier niet veel muggetjes aanwezig. We maken wat eten klaar en gaan nog even wat documentatie doornemen, wat van belang is voor de komende dagen. Daarna kruipen we maar weer onze rijdende slaapkamer in. Tot morgen.

4 augustus: Goede morgen, we zijn weer wakker, dus ontbijten maar weer. We gaan op pad richting Whitehorse, onderweg maken we nog een stop bij Litle Fox Lake. Bij aankomst in Whitehorse blijkt dit niet zo’n bijzonder stadje te zijn, er is echter wel veel te doen. We bezoeken eerst het Visitor Center, waar we nog een mooie film over het Canadese Yukon zien. We winnen nog wat informatie in en we vragen even of er “Public Showers” zijn, die blijken er niet te zijn maar er is de mogelijkheid om bij het lokale zwembad te douche. Dus op naar het zwembad, want een douche is weer bittere noodzaak. Ik (Ruud) sta daar onder de douche, langs mij staat een man die vraagt of ik lekker gezwommen heb, ik leg uit in gebrekkig engels dat ik alleen maar een douche neem. Hij hoort wel dat ik geen Canadees ben en hij vraagt waar ik vandaan kom, hij blijkt ook een Nederlander te zijn maar hij woont al sinds 1955 in Carcross (Canada/Yukon). We draaien de rollen om, ik in het Nederlands (lees Brabants) en hij in gebrekkig Nederlands. Na het reinigen even naar de winkel geweest, waar we een kleine barbecue kopen voor vanavond en voor elders in de vakantie en uiteraard het bijbehorende vlees en sauzen. We gaan nog even tanken, zowel fuel als water, daarna nog even naar de laundry voor de was. We kunnen er weer tegen!!! Net buiten Whitehorse zien we nog een Coyote (Wolf) lopen, die we overigens op de weg naar Whitehorse ook al een tegen kwamen. Op de prachtige weg naar Skagway, waar we diverse fotostops gemaakt hebben want de lucht is weer mooi blauw, maken we nog een tussenstop in het mooie Carcross. We bezoeken nog even Carcross Dessert, de kleinste woestijn van de wereld. De kleur van de zandduinen aldaar, varieert naar gelang licht en weersgesteldheid van  vaal geel tot campari rood en ze zijn ontstaan uit de fijne aarde van een gletsjermeer. De krachtige wind, vanaf het nabij gelegen Lake verhindert een intensieve begroeiing. Mooi gezicht zo’n woestijntje in zo’n koud land. Na Carcross komen we nog bij een bijzonder meer langs, genaamd het Rainbow Lake. Het kleurenspel in het meer ontstaat door lichtgolven, die door het witte sediment (geologisch mergel) op de bodem worden teruggekaatst, wat een heftig beeld vormt!! We vinden op deze mooie route, langs een meer met besneeuwde bergtoppen op de achtergrond, een mooie slaap- en barbeque plaats. Dus kolen in die bak en stoken, we halen onze kussens van de bank uit de Pick-up, waar we op moeten zitten want stoeltjes hebben we niet. De barbecue smaakt goed, alleen het wordt al snel duidelijk dat Meneer de wind andere bedoelingen heeft met onze barbecue want het gaat behoorlijk heftig waaien, zodat we onze barbecue in de Pick-up beëindigen. Volgende keer beter. We gaan dus vanavond met zeer heftige wind naar bed, wil voor ons niet veel zeggen want wij hebben IJsland training gehad.

5 augustus: We vertrekken, na het ontbijt in de heftige kou. De wind heeft ons iets ander weer gebracht, lange broek en dikke fleece trui zijn deze morgen geen overbodige luxe, ook daar zijn we op voorbereid. We rijden via een maanlandschap weer richting Alaska, waar we op diverse plaatsen door de zeer laag hangende bewolking moeten rijden (zicht minder dan 5 meter). We bereiken de grens van Alaska weer, waar we een mooie stempel van de kolentrein van Skagway in ons paspoort krijgen. We zien enkele mooie watervallen naar beneden kletteren. Plotseling zien we een trein over de White Pass Trail rollen, aan de andere kant van het dal, mooie gezicht vanuit deze locatie maar er schijnt nog een oude kolentrein te rijden. We rijden weer aan, maar we moeten er snel weer uit want er komt een gigantische rookpluim in beeld vanaf de White Pass Trail, en yes daar komt die oude kolentrein aan. Dus weer filmen en fotograferen, we waren dus op de juiste tijd op de juiste plaats!! We arriveren in Skagway, alwaar we eerst kaartjes gaan halen voor de Ferry naar Haines die om 16.15 uur
vertrekt, we hebben dus nog wat tijd om in Skagway rond te hangen.
We doen nog even boodschappen, onze e-mail gelezen en weer een stukje reis digitaal verstuurd. We eten nog wat in Skagway en wandelen nog even rond door dit leuke plaatsje. We sluiten op tijd aan voor de boot, die netjes op tijd vertrekt naar Haines en die ons even later weer netjes aan wal laat rijden in Haines. We gaan weer direct op zoek naar een slaapplaats, die we vinden net buiten Haines in het Chilkat State Park. De gevonden Campsite kost ons vijf Dollar, waarvoor we bij een nabij gelegen Lodge naar een gratis informatieavond kunnen gaan. We besluiten na het eten naar deze avond toe te gaan. Het blijken de eigenaars van de Campsite te zijn, die uit Virginia (USA) vandaan komen en jaarlijks een behoorlijke periode in Alaska vertoeven. Vanuit de Lodge hebben we een prachtig gezicht op “The Valley of the Eagles” en we kunnen met hun verrekijker (Far away looker) nog even naar een aantal zeehondjes kijken die daar leven. We blijken de enige te zijn deze avond, dus steken Mr. John en Ms. Virgel Ann het kampvuur aan. We hebben gezellig zitten praten met deze mensen en zij hebben ons van alles verteld over de diverse vogelsoorten in Alaska. De avond vliegt voorbij en ze waarschuwen ons nog voor de beren (Bear Caution), die daar in de omgeving leven. Op naar de Pick-up en slapen!!

6 augustus: Ook deze morgen slaan we het ontbijt niet over. We besluiten een Trail (wandeltocht) te gaan lopen, naar The Summit (de Top) van Mt. Riley. Dus eten en drinken inpakken, bear bells aan de rugzak en lopen. Deze zware tocht over keien en boomwortels naar boven leverde niet zo’n spektakel op, behalve dan de Male Moose waarmee Ruud plotseling oog in oog kwam te staan op een paar meter afstand van elkaar. Gelukkig verschoten we beide, dus de Moose nam de benen, gelukkig!!! Na deze tocht van ongeveer vijf uur hebben we lekker gedoucht op een camping in Haines. Daarna getankt en gewinkeld en even lekker eten in een goed restaurant in Haines, Helma neemt een  Bar-B-Q-Burger with Fries en Ruud Fish (Halibut from Haines) and Chips. Dat ging er wel in na zo’n wandeltocht!!! We gaan eerst naar het
Visitor Center van Haines want dat was gisteren al gesloten toen we vanuit Skagway in Haines arriveerde.
We ontdekken daar dat er bij de Chilkoot River/Lake beren te zien zijn die de Salmon komen vangen, want er zijn vanuit Haines enkele touropperators die daar naar toe gaan. Hebben wij even geluk dat we zelf touropperator zijn. Bij aankomst aldaar eerst nog even een Bald Eagle gefilmd en enkele heftige foto’s gemaakt van deze prachtige omgeving. We zien inderdaad dat er overal waarschuwingsborden  voor beren hangen, dus we vragen aan èèn van de vissers of hij Familiar is with this Area, hij blijkt van Haines te komen en neemt alle tijd om ons uit te leggen hoe het er aan toe gaat met de beren in dit gebied. Het wordt ons al snel duidelijk dat het hier te doen is, volgens hem zijn we enkele weken te vroeg omdat de beren dichter tegen de winter in grote getalen zalm komen eten hier. Echter gisterenavond, toen wij rond het kampvuur zaten, zijn er hier nog drie beren gesignaleerd. Dus we zoeken een mooi uitzicht plaatsje en wandelen eerst nog wat langs de rivier en maken wat praatjes met vissers aldaar. Vroegavond (+/- 20.00 uur) beginnen er diverse auto’s driftig langs de rivier te rijden en een bestuurder van een busje vraagt mij of er al beren gesignaleerd zijn, nog niet dus, maar hij verteld mij dat we continu op en neer langs de rivier moeten rijden omdat
de beren op diverse plaatsen het bos uit kunnen komen op zoek naar een visje.
Het wordt al aardig donker en het lijkt een beerlose avond te worden, diverse auto’s nokken hem af, wij blijven want we slapen toch hier. Plotseling zien we in het donker twee Grizzly’s de rivier in lopen, op zoek naar vis het is inmiddels te donker om te filmen en te fotograferen, enkele nachtvissers verjagen de beren. We besluiten in ieder geval nog een dag te blijven en voor morgen eventueel in Haines wat visspullen te huren. We gaan slapen want we gaan om 04.45 uur weer op, misschien zijn er vroeg in de morgen nog wel hongerige beren. We vallen dus niet meteen in slaap na zo’n spannende avond, maar goed op vakantie is het ook niet de bedoeling om alleen maar te slapen.

7 augustus: Dus zoals gezegd om 04.45 uur op en vandaag niet gestart met een ontbijtje maar meteen op zoek naar beren. Helaas wordt ons vroeg opstaan niet beloond en besluiten we om rond 07.00 uur toch maar te ontbijten. De eerste vissers zijn inmiddels ook weer gearriveerd. Na het ontbijt doen we toch nog maar even onze ogen dicht, en toen die weer open gingen was het opnieuw stralend weer, we maken nog enkele heftige foto’s bij het Chilkoot Lake. In de Market een lekkere cake gekocht en voor de deur van het Visitor Center koffie gezet met cake erbij dus!! We vragen in het Visitor Center of we ergens een vishengel kunnen huren voor vandaag, deze mogelijkheid is er in een nabij gelegen hotel. We moeten in een sportzaak nog even een visvergunning kopen voor vandaag, we kopen meteen nog wat reserve
visspullen.
Dus weer terug naar Chilkoot Lake, waar we binnen een half uur al twee keer vast zaten met onze gehuurde hengel, dus geen haken meer, dus weer terug naar de sportzaak van Haines. We besluiten daarna bij de Chilkoot River te gaan vissen, er worden diverse prachtige zalmen boven water getoverd, die op een koudbuffet niet zouden misstaan. Na het eten trekken we nog enkele mooie zalmen boven water, en zo is deze middag ook weer aan z’n eind gekomen. Het avondeten is een vluggertje want we moeten ons weer klaar maken voor de beren. Na het vluggertje nog even een Bald Eagle, die een vis zat op te snoepen, aan de andere kant van de rivier gefilmd. Na weer het nodige op en neer rijden (zelfde ritueel als gisteren) krijgen we een vrij jonge Grizzly Bear in het vizier. Hij loopt rustig langs de
rivier want hij wil ook gaan vissen alleen hij/zij ruikt goed dat er mensen op de loer staan, dus de beer nokt hem na enige tijd af.
We hebben hiervan in ieder geval zeer heftig filmmateriaal (lang leve de videocamera). Verder worden er deze avond geen beren meer gesignaleerd dus we gaan ons bedje maar weer eens opzoeken, het was ook vroeg dag vandaag.

8 augustus: Het eerste werk is vandaag weer gewoon ontbijten. We gaan de Chilkoot Lake / River weer verlaten en leveren onze gehuurde hengel weer in. Het vissen hier is zeer heftig, als we nog eens terug gaan dan nemen we zeker een hengel mee vanuit Nederland. We gaan nog even wat traveller cheques inwisselen, daarna tanken en de watertank nog even bijvullen, dan op naar Haines Junction. De weg naar Haines Junction is heftig, alleen het weer zit vandaag niet erg mee dus krijgen we van deze heftige panorama’s niet erg veel mee. We mogen overigens over het weer zeker niet klagen, dus dat doen we dan ook niet. Ze zeggen wel eens “slecht weer bestaat niet, alleen slechte kleding”, dus we zijn daar goed op voorbereid en anders waren we wel naar Spanje gegaan. We passeren op deze weg de grens van Canada weer, dus we moeten de klok weer èèn uur vooruit zetten. We eten deze middag Chili Concarne met rijst. We brengen nog een bezoek aan de Million Dollar Falls, dit is een mooie waterval, waar we op de nabij gelegen camping nog wat kampvuur hout wegjatten om de komende dagen nog  wat te stoken en zo de muggen op afstand te houden. In Haines Junction aangekomen eerst het Visitor Center opgezocht en weer getankt want van die tank was weer goed gedronken vanaf Haines. We gaan Haines Junction weer verlaten en rijden langs het Kluane National Park af, waar we nog een bruine beer langs de weg wat besjes zagen eten en waar wij de enige twee toeschouwers waren. We hebben ondanks de vele muggenbeten (want die zaten er genoeg) weer een zeer heftig stuk film bij. Daarna langs een meer de Pick-up
geparkeerd en slapen, we zijn gesloopt.

9 augustus: We doen dus vandaag niet veel anders dan de andere dagen, dus ontbijten geblazen. We rijden weer verder langs en door het Kluane National Park, we maken nog een stop bij Sheep Mountain, hier leven veel Dall Sheeps, maar die zitten in de zomerdag hoog in
de bergen verstopt omdat ze van de kou houden.
Door middel van een extreem heftige verrekijker, proberen we de Dall Sheeps te ontdekken maar we kunnen er geen vinden, ze verblijven waarschijnlijk aan de andere kant van de berg. Onderweg zien we nog een mooie Coyote (wolf) lopen en we maken bij Burnwash Landing nog even een stop een goudzoekerspannetje van ongeveer vijf meter doorsnede op de foto te zetten. We rijden weer verder en plotseling zien we een zeer klein jong zwart beertje langs de weg staan, helaas stoppen er nog meer mensen waardoor het beertje vertrekt en helaas niet meer terug komt. Waarschijnlijk zal moeder beer wel kort op de loer gelegen hebben, wat het behoorlijk gevaarlijk maakt om in zo’n situatie uit te stappen, niet doen dus!!! Dit was overigens de dertiende beer die we tot nu toe hebben gezien. Richting Beaver Creek zien we nog een mooie Vos die om zijn gemak voor ons, langs de auto poseerde. Hiervan hebben we enkele zeer heftige foto’s!!! Bij aankomst in Beaver Creek even het Visitor Center opgezocht en even rondgekeken in dit rustige plaatsje, we drinken nog even koffie met cake erbij in een oud ingericht cafeetje. We rijden nu weer Alaska binnen, dus we moeten de klokken weer èèn uurtje terug zetten. Wat een gedoe allemaal met het passeren van die grenzen, gelukkig is dit tussen Nederland en België niet het geval!!! We maken een stop bij het Tetlin National Wildlife Refuge, waar we op het Viewing Deck nog even met de daar opgestelde verrekijkers het Wildlife Refuge in hebben gekeken. In het Visitor Center van het Wildlife Refuge nog een mooi boek over Grizzly Bears gekocht en met de mensen daar nog wat over onze belevenissen gepraat, we laten ze tevens wat fragmentjes van onze video zien, we hebben de afgelopen weken al meer gezien als vele mensen uit Alaska zelf vertelde ze ons, “You guys been very lucky”. We proberen nog even een trail te lopen, maar we zakken in dit moerassige gebied al snel diep weg, dus we breken onze goede bedoelingen maar af. We vinden een gratis camping, aan een mooi meer, waar we hamburgers eten en een mooi kampvuur maken. We hadden toch nog gejat hout in de auto liggen, maar dit vuur zorgt er in ieder geval voor dat we mugvrij zitten. We zien prachtige zonsondergang bij het meer, waarna er enkele jagers opduiken die op een bootje jagen op vogels, dit is minder leuk aangezien die gasten behoorlijk dronken overkwamen. Wij gaan in ieder maar weer eens lekker slapen.
10 augustus:  Na het ontbijt verlaten we de camping en gaan richting Tok. We zien al vrij snel langs deze weg een tankstation met een Laundry en Showers, dus we springen nog maar eens onder de douche, lekker!! Bij aankomst in Tok eerst even getankt en de water voorraad aangevuld, we zuigen meteen even met een betaal stofzuiger de Pick-up uit, want die ziet er niet uit aan de binnenkant. We gaan nog even naar de winkel en wisselen meteen onze overgebleven Canadese Dollars in, want daar komen we niet meer, althans dit jaar niet meer!! We lezen in Tok nog even onze e-mail en versturen meteen nog even een teken van leven naar Bergeijk toe. We verlaten Tok weer en we rijden een prachtige route, met vele mooie vergezichten en aangezien het weer redelijk goed is levert dit mooie beelden op. We zien nog een bever die druk aan het werk is om zijn dam in stand te houden, mooi gezicht als je in de vakantie toch nog iemand ziet werken. We rijden de Nabesna Road van het Wrangell-St.Elias National Park in, deze mooie doodlopende weg moeten we dus ook weer retour rijden. De Fire Danger is in ieder geval Low, wat bij national parken regelmatig d.m.v. borden aangegeven staat. Deze 42 Mile lange gravelroad levert ons in ieder geval nog wat prachtige uitzichten op en het “dorpje” (drie huizen) aan het einde van deze weg, daar wil je dus ook niet wonen. We eten nabij dit “dorpje” rijst met een of andere saus, die overigens niet slecht smaakt. We besluiten om vandaag maar meteen weer terug te rijden, we missen in ieder geval het wildlife, wat hier blijkbaar wel aanwezig is, gezien het groot aantal jagers dat zich hier in de bossen bevindt. De meeste van hen gaan op jacht met een motor. Op de terugweg zien we nog een soort bever, voor ons was dit een nog onherkenbaar dier, we vragen dit nog wel ergens na. Inmiddels is het al behoorlijk donker aan het worden, en plotseling steekt er een Moose vlak voor de auto de weg over, die behoorlijk verschiet van ons!! Na van deze schrik te zijn bijgekomen is het slaaptijd, dus we parkeren de Pick-up en gaan maar snel slapen. Tot morgenvroeg.

11 augustus: Na het ontbijt nemen we tijdelijk afscheid van het Wrangell-St.Elias National Park, want we komen in de volgende week nogmaals in een ander gedeelte van dit park. We maken een stop bij het Gakona Roadhouse voor het nodige fotowerk van Alaskaanse oudheden. We rijden langs het National Park richting Valdez we stoppen nog even bij het Visitor Center van het Wrangell-St.Elias National Park, waar we een mooi foto boek van Alaska kopen. Daarna stoppen we bij Copper Center Lodge waar we besluiten te eten: Dat ging er wel in en we
zaten daar overigens gezellig in die lodge.
We pikken de weg naar Valdez weer op, wat overigens een prachtige route is en het weer is weer fantastisch dus de airco in de Pick-up staat weer aan. We maken diverse foto en film stops op deze route, waaronder ook bij de Worthington Glacier, die we op grote afstand al naar beneden zien hangen, PRACHTIG!!! Daarna rijden we door de Keystone Canyon, met enkele prachtige watervallen naar Valdez. In Valdez aangekomen zien we al snel dat hier veel toeristen komen, en we zien dat hier zeer veel zalmen leven want diverse riviertjes puilen uit van de vissen. We horen op de radio dat er een beer met twee cubs (jonkies) is gesignaleerd in de buurt van Valdez, dus eerst naar het Visitor Center om enige navraag te doen van deze verschijning. We komen er achter dat het
rondom Valdez vol zit met beren.
Dus weer snel op pad om te kijken of er van deze beren iets te zien. We rijden over een wazige brug (Helma stapt uit, als Ruud verdrinkt kan ik toekijken!!) de Mineral Creek Road op, deze zeer smalle en slechte weg lijdt ons the middle of nowhere in. We zien enkele mooie watervallen en uitzichten, beneden in de rivier zullen ongetwijfeld beren verschijnen, maar de kans dat we die vanaf hier zien is klein, dus we besluiten de andere kant van Valdez op te zoeken. We rijden langs de zee en steken diverse riviertjes over waar grote massa’s met zalmen aanwezig zijn, duizenden, zoveel vis bij elkaar hebben we nog nooit gezien, onvoorstelbaar!!! We zien nog een zwarte beer die trachte wat vis te gaan vangen, maar er waren meer beertoeristen op de been en zo werd deze zwarte beer verjagen door het krijsen van een kindje. Daarna nog wat rondgereden, maar zonder succes. Een ding is zeker er moeten hier veel beren leven, want er is vis genoeg. We fotograferen nog de mooie zonsondergang in Valdez en gaan dan de Pick-up parkeren om te slapen, het
is al laat voor ons (23.00 uur).
Een kort stukje informatie over oud en nieuw Vladez zoals dat hier genoemd wordt is het volgende: Slechts enkele mijlen ten westen van Valdez kwam in 1964 een grote aardbeving tot stand. Vloedgolven spoelden de steigers de zee in en verschillende mensen, werden meegesleurd, die aan het kijken waren naar het uitladen van het stoomschip “Chena”. De plaats werd volledig verwoest, door de schok, en de vier huize hoge vloedgolven. Enkele overblijfselen en een gedenksteen zijn nog te bezichtigen. De overlevende besloten vier mijl verder op een nieuw Valdez op te bouwen, in 1968 betrokken de laatste hun nieuwe huis. Welterusten!!

12 augustus: Na het ontbijt rijden we naar de Pipeline Terminal, we willen graag een excursie doen op de Terminal, dit blijkt echter alleen mogelijk te zijn vanuit Valdez met Valdez Tours. Dus terug naar het centrum van Valdez waar we meteen een excursie organiseren (vertrek 13.00 uur). Onderweg zien we nog een zwarte beer vissen, maar deze nokt hem meteen af zodra we stoppen, vanavond gaan we weer op beren jacht. We gaan in Valdez meteen even naar de winkel, e-mail verstuurd en gelezen en we hebben alvast Public Showers opgespoord voor morgenvroeg. In een cafeetje aan de haven een bakje koffie gedronken, waar we na het winkelen nog even terug gaan om een lekkere sandwich met aardappelsalade te eten. Op naar Valdez Tours voor onze Alaska Pipeline Terminal excursie. Van deze Pipeline werd op
27 maart 1975 de eerste buis gelegd en op 31 mei 1977 werd de laatste naad gelast.
70.000 mannen en vrouwen hadden hieraan meegewerkt. +/- 380 mijl van de totale lengte (800 mijl = 1360 km) ligt onder de grond en hij kruist 13 rivieren en drie bergketens. Tien kolossale
pompstations tussen de poolzee en de Terminal houden de olie in beweging en zorgen ervoor dat er dagelijks 1,8 miljoen vaten, na een reistijd van krap zes dagen, vanuit Prudhoe Bay in de haven van Valdez arriveren.
Elke maand worden er +/- 70 tankers geladen in Valdez. Deze tankers gaan de wereld rond om daar verwerkt te worden naar diverse brandstofsoorten. Mag duidelijk zijn dat er op deze Terminal genoeg activiteiten plaats vinden, die het bezichtigen de moeite waard maken. Na deze excursie in Valdez een lekkere Milkshake leeg gezogen. We besluiten nog even naar Valdez Glacier te gaan, alleen deze is niet toegankelijk voor publiek. Daarna nogmaals de gigantische zalmen trek bekeken, waarna we weer naar de berenplaats gaan. Dit keer met groot succes, we zagen twee zwarte beren waarvan er èèn meer oog had voor de zalmen dan voor ons dus die bleef een tijdje vissen voordat hij/zij de benen nam. Dit heeft ons weer zeer heftig film- en fotomateriaal opgeleverd. Toen was het weer bedtijd, dus de Pick-up weer op de bekende slaapplaats geparkeerd en meteen naar bed. Morgen gaan we Valdez weer verlaten.

13 augustus: Na het bekende ontbijt even terug naar het centrum van Valdez om een lekkere douche te nemen, nog wat inkopen gedaan want we besluiten vanavond nogmaals te gaan barbeque. Na het volgooien van de brandstof- en watertank zeggen we vaarwel tegen Valdez, dit was een heftig plaatsje voor beren en vooral de zalmtrek was zeer bijzonder. We rijden weer de mooie Richardson Highway op, waar we het niet konden laten om nog enkele zeer heftige foto’s te maken, dit is werkelijk een prachtig gebied!! We gaan vandaag de Mc.Carthy Road op, waarvan ze zeggen dat het de “worst road of Alaska” is, het schijnt een zeer verlaten gebied te zijn dus we tanken nog maar even voordat we afslaan richting  Chitina. Richting Chitina stoppen we nog even bij de Liberty Falls, waar we nog enkele mooie plaatjes kunnen
schieten want de zon schijnt prachtig op deze waterval.
Begin deze eeuw was Chitina een centrum van de mijnbouw. Hier stopten de treinen tussen de kopermijnen van Kennicott en de haven van Cordova. Hier werden goederen en levensmiddelen voor de 800 arbeiders en hun gezinnen ingeladen. De Mc.Carthy Road is dus niets anders dan het voormalige spoorwegtrace, waarover het koper uit Kennicott naar Cordova werd vervoerd. Het is een onverharde weg vol met kuilen en waarschuwingsborden en het duurt ongeveer vier uur (bij goed weer) om bij plaats van bestemming te komen (+/- 100 km vanaf Chitina). In het begin, steken we een rivier over waar d.m.v. automatisch roterende netten vis uit de rivier wordt geschept, dit is mooi om te zien en vooral daarbij te bedenken, met wat voor geavanceerd apparatuur wij te werk gaan. We komen er al snel achter dat deze Mc.Carthy Road echt slecht is, we rijden met plaatsen niet veel harder dan 20 km/h en de 4×4 staat continu ingeschakeld. We komen aan bij de beruchte Kuskuane Bridge, over dit akelig geval zullen we toch heen moeten om
verder te komen.
Dus we wagen de sprong over het diepen, het is een enkel baanse spoorweg overgang zonder vangrails en hij hangt over een diepe kloof heen!! Even na deze brug besluiten we dat het welletjes is geweest voor vandaag, dus we parkeren de Pick-up en zetten de barbeque op. We maken de uit Valdez afkomstige spare ribs en vis klaar. Werd onze barbeque vorige keer nog gestoord door de hevige wind, ditmaal moeten we naar binnen verhuizen vanwege de regen. Niet getreurd we hebben weer lekker gegeten. We doen nog enkele vakantie
spelletjes, kaarten en mens erger je niet, waarna we ons bedje maar weer eens opzoeken.

14 augustus: Na het ontbijt, denderen we verder over de “worst road of Alaska” . Bij het eindpunt van de Mc.Carthy Road aangekomen, even bekeken hoe we nu verder gaan want het is nog 4,5 mijl naar Kennicott en de auto kan vanaf hier niet meer mee!! We besluiten hier twee
oude “mountain bike’s” te huren en ons per fiets te verplaatsen naar de oude kopermijn van Kennicott.
We kunnen de rivier oversteken d.m.v. een brug, die enkele jaren terug geheel was weggespoeld door het gletsjer water maar gelukkig weer is opgebouwd. Enkele jaren terug moest men deze oversteek maken d.m.v. een kabelbaantje. Op naar Kennicott, wat nog een aardige beklimming blijkt te zijn, dus we komen goed bezweet aan in Kennicott. We doen eerst een welverdiend blikje drinken bij de Glacier Lodge aldaar. We gaan eens een kijkje
nemen bij de Copper Mine want daarvoor zijn we toch hier.
Dit gigantisch oud bouwwerk steekt hoog boven Kennicott uit, je mag de mijn dus ook niet betreden vanwege instortingsgevaar. Prachtig om te zien hoe ze zo’n bouwwerk vroeger gemaakt hebben zo ver van de bewoonde wereld. We fietsen nog een stukje verder over paden met keien en kuilen om de Root Glacier iets nader te bestuderen. Deze gletsjer is behoorlijk vervuild door de afval resten van de Copper Mine. Na dit “fietstochtje” hebben we een leuke afdaling naar Mc. Carthy voor de boeg. In Mc. Carthy drinken we koffie met een flavor erin, en we babbelen wat met de medewerker van deze “koffieshop”. Het schijnt dat in Kennicott / Mc. Carthy zo’n dertig mensen zomer en winter leven, die in de wintermaanden continu bezig zijn de Mc.Carthy Road begaanbaar te houden. Ze gaan in Anchorage boodschappen doen wat in de winter wel eens een dag of vier vijf in beslag neemt voordat de boodschappen terug zijn. We leveren onze fietsen weer in en we beginnen weer aan onze terug tocht naar Chitina. Bij aankomst in Chitina zijn we blij dat we de Mc.Carthy Road weer gehad hebben maar het was de moeite waard!!! We zoeken een slaapplaatsje naast een rivier want we zien dat daar veel gevist wordt en misschien zien we hier nog wel beren. Na de Chili Concarne met rijst gaan we maar eens bestuderen of onze beer gedachten uitkomt. Helaas niet, we kunnen ook niet altijd geluk hebben. Dus met kaarten en mens erger je niet vullen we de rest van deze avond.

15 augustus: Ontbijten!!! We gaan weer terug naar Chitina want we hebben een stukje buiten dit plaatsje ons onderkomen voor vannacht gevonden. Onderweg zien we enkele vuilnis bakken staan waar we ons vuil willen dumpen, zodra we de auto stoppen om uit te stappen springt er een bruine beer uit èèn van de bakken. We laten de auto stil staan totdat de beer weer tot rust is gekomen en op zijn gemak verder gaat met snoepen uit deze vuilbakken. Wij vinden dit niet erg want wij kunnen op een afstand van +/- 3 meter mooi toekijken en fotograferen en filmen!! De bruine beer gaat aan de wandel en komt op onze auto af, ramen vlug dicht dus, en bekijkt dit voor hem vreemde geval op zijn gemak. Plotseling zet hij zijn voorpoten voor op de motorkap dus we moeten hem laten verschieten want als hij op de motorkap springt hebben we waarschijnlijk onkosten. We claxoneren kort en de beer nokt hem af, maar plotseling komt er nog een zwarte beer uit de bosjes gewandeld. De twee beren zoeken elkaar op en gaan op een paar meter voor de auto staan te stoeien, ongelooflijk
mooi!!
Net op dit moment is ons fotorolletje vol, wat ik niet kan verwisselen want de filmcamera mag nu uiteraard niet stil staan. De zwarte beer zoekt de vuilbakken op en de bruine beer gaat links langs de auto liggen, inmiddels is het fotorolletje vervangen en kan er weer volop geknipt worden. Nadat er een auto passeert nemen de beren de benen, dit was zeer HEFTIG. We rijden ook weer verder en proberen in Chitina te bellen want Niels is vandaag jarig, helaas lukt dit weer niet vanwege die Credit Card (??). Onderweg maken we weer diverse zeer heftige foto’s en filmen nog wat van Mount Wrangell (14.163 ft hoog), dit is de grootste actieve vulkaan van Alaska. Mount Drum (12.010 ft hoog) prijkt mooi langs weg waarover we rijden. In Copper Center proberen we nogmaals te bellen, na het inroepen van telefonische hulp blijkt het niet aan onze Credit Card te liggen maar aan de telefoonmaatschappij, maar met deze informatie schieten we niet veel op want we kunnen dus niet bellen. We rijden naar Glennalen alwaar we wat inkopen doen, we kopen een snack met soep wat onze lunch moet
zijn.
Na het tanken rijden we richting Anchorage, we stoppen onderweg bij een camping waar we lekker gedoucht hebben (was wel nodig na de Mc.Carthy Road van gisteren en eergisteren). We bekijken op deze camping even onze mail en we wensen Niels alsnog digitaal proficiat. Na deze reiniging, rijden we een gravel road in richting Lake Louise, waar we lekker op tijd een slaapplaats vinden. Het waait hier wel zeer hevig, maar daar hebben we tijdens de maccaroni met smac gelukkig niet al te veel last van. Na het eten maken we nog een wandeling, in een Moose en Caribou gebied, want er zijn genoeg voetafdrukken te vinden van deze bewoners. Het is weer bedtijd.

16 augustus: Na het dagelijkse ontbijt ritueel gaan we de weg richting Anchorage weer opzoeken. Het weer is weer zeer goed vandaag, een beetje fris maar wel een kraak heldere lucht. De weg richting Anchorage is een  geweldig mooie weg, dus onze laatste hele vakantiedag levert nog diverse zeer heftige foto’s op. We rijden nog langs de Tazlina Glacier en de Nelchina Glacier af. Nabij de Matanuska Glacier eten we in een lodge een lekkere ijsco. Dus met dit mooie weer kunnen we nogmaals genieten van al dat prachtige ijsgeweld ofwel gletsjers. Richting Palmer maken we een stop bij het “Musk Ox Farm” alwaar we deelnemen aan een excursie over dit farm. Ze houden hier een diverse Muskes Ossen, beesten die in Alaska ook in het wild voorkomen, echter wij hebben deze beesten helaas niet in het wild mogen aanschouwen. Dit farm biedt ons dus de gelegenheid alsnog met deze beesten in contact te komen. Sommige Muskes Ossen vinden het dan ook niet leuk als ze op de video mogen, waardoor ik (Ruud) nog even een kort sprintje moet trekken om te vluchten. Verder was dit een
geslaagde excursie en hebben we toch nog wat tekst en uitleg gehad over deze logge maar toch wel zeer bijzondere dieren.
We rijden verder richting Palmer en plaatsen onze Pick-up langs een gletsjer rivier waar we onze laatste Pick-up nacht zullen doorbrengen. Na het eten ruimen we alvast wat op en pakken het grootste deel van onze spullen vast in. Nog èènmaal pitten in de Pick-up, welterusten!!

17 augustus: Laatste ontbijtje in de Pick-up!! Op naar Anchorage want vandaag moet onze auto ingeleverd worden bij Compact RV Rentals. We drinken onderweg nog een bakkie koffie en we gaan er van uit dat we nu de wildernis van Alaska gaan verlaten en dat we geen Wild Life meer zullen zien. In Anchorage aangekomen gaan we eerst even onze spullen afzetten bij Inlet Bed & Breakfast, alwaar we echt onze laatste Alaska nacht door zullen gaan brengen (althans voor 2000). We hadden bij onze eerste B&B (Earth B&B) beloofd na ons avontuur nog even op de koffie te komen en nog wat verhalen te vertellen, dus zo gezegd zo gedaan. We drinken bij Margriet koffie en vertellen onze verhalen, we hebben veel meegemaakt, in ieder geval veel Wild Life wat lang niet iedereen gegunt is. Ze adviseert ons om vanmiddag nog even twee fietsen te huren en de Coastal Trail Route te fietsen, er schijnen daar veel Moose te zitten!! We hadden eigenlijk al een punt achter het Wild Life gezet maar wie weet. Dus eerste onze Pick-up inleveren, we hadden gelukkig geen problemen met de wagen gehad, dus dit
verliep nog al snel.
We laten ons door de eigenaar van het verhuurbedrijf  bij de fietsen verhuur afzetten, zodat we meteen door kunnen met ons dagprogramma. Eerst even omkleden bij onze B&B, daarna even een Hot Dog happen bij een kraampje langs de weg. Op naar de Coastal Trail, wat van het begin af aan eigenlijk een hele mooie fietsroute blijkt te zijn, het advies van Margriet was goed dus!! We fietsen aan de achterzijde van het vliegveld door, waar we nog even wat grote jongens de lucht in zien schieten, wij mogen morgen weer!! We rijden een bosgebied in net buiten Anchorage, waar we plotseling oog in oog staan met een Moose familie (Pa, Ma en twee kids), ze zijn aan het eten en hebben gelukkig geen oog voor ons terwijl we toch op een paar meter afstand van de dieren staan. Ze voelen zich kennelijk
niet bedreigt, dus wij fotograferen en filmen nog maar wat, want van die kleine Moosejes hadden we nog niet mogen aanschouwen!!
Even verderop komen we nog een Moose tegen en nog een Ma Moose met èèn kleintje. Onze vakantie is echt van het begin tot het einde boeiend, daar we vanmorgen eigenlijk al een punt achter de dieren gezet hadden. We fietsen naar het einde van de route, waar we omkeren en weer terug naar Anchorage City fietsen. Na deze zeer geslaagde fietstocht gaan we eerst douche bij de Inlet B&B en leveren onze gehuurde
fietsen weer in!!
We drinken op een terrasje een lekker potje bier en gaan nog even op zoek naar wat souvenirs. Vervolgens gaan we lekker uit eten bij “La Mex” een Mexican Grill Restaurant, we eten ons laatste avondmaal in Alaska. Daarna gaan we nog even op zoek naar een kroegje voor een biertje waarna op tijd terugwandelen naar onze B&B want om 05.20 uur gaat de wekker!! In principe kunnen we stellen dat de vakantie er nu zo’n beetje op zit. Vier weken blijken een leuke periode maar achteraf gezien toch nog te kort.

18 augustus: Zoals gezegd om 05.20 uur op, onze gastvrouw had netjes de ontbijttafel voor ons opstaan zodat we ons laatste ontbijtje in Alaska kunnen nuttigen. Om 06.30 uur staat de taxichauffeur aan de deur, die ons naar Anchorage Airport brengt. We vertrekken op tijd
(08.00 uur) naar Seattle.
In Seattle voor niets op onze spullen staan te wachten, want die gingen nu wel automatisch naar de volgende vlucht, wat op de heen weg niet het geval was (??). Op tijd vertrokken richting Amsterdam.

19 augustus: Aankomst op schiphol om 08.15 uur lokale tijd, we zijn weer tien uur vooruit in de tijd gevlogen. Deze zeer heftige vakantie is nu echt ten einde, maar deze ervaring blijft levenslang in je geheugen.

No Comments

  • Antonette Spaan schreef:

    Toen lag er nog een stuk meer ijs … jammer maar that's the way it goes in deze wereld. Leuk trouwens dat je een link naar Askja op je site hebt (daar werk ik nl.) groetjes Antonette (we12travel)

Leave a Reply